1. Introduzón
2. O nacionalismo galego.
3. A raza celta e sueva no nacionalismo galego.
4. Antisemitismo no nacionalismo galego.
5. O carácter nacional.
6. Vicente Risco e o Nacionalismo político.
7. A esquerda «nacionalista».
INTRODUZÓN
Para compreender Galiza, teriamos que comezar por lembrar aquela fermosa anedota que contava o Castelao no seu Sempre en Galiza, e que me relatou un bon camarada galego, sobor o vello gaiteiro que levan para Madrid a tocar e que ao sentir saudades pergunta aos seus compañeiros: «E cando voltaremos para a España?». Si, non é cuestión de palabras pero si de «estar no fogar». O galego non se sentia na sua casa en Madrid, e queria voltar a «sua España», como lle tiñan dito, a sua «Galiza», descoñecida como nome, porén sentida como «a sua casa».
Xulgo necesário falar un pouco da nazón Galega porque é para moitos a grande descoñecida, sempre agochada trás os bascos e cataláns, sempre longíncua na sua xeografia e sempre esvaecida pola falta de agresividade nacional, que se refuxia mais no sentimento do que o político.
Esta auséncia de sentido nacional na sua clase dirixente, falando históricamente, ten a sua orixe no que o cronista dos Reis Católicos, Zurita, menciona cando fala das medidas tomadas por estes contra os revoltados galegos, medidas que chama *«Doma e Castrazón do reino da Galiza»; isto non é retórica dun escriva, senon que foi rigorosamente real. Esta castrazón deixou a Galiza sen nobreza e clero próprios, sen direzón autóctone, un povo perdido de labregos e mariñeiros dirixidos por estranxeiros. Nestas circunstáncias Galiza non é quen de xerar unha burguesia própria, sendo estranxeira a pouca que pode ter, catalana, basca e tamén algo castelá, instalando as primeiras fábricas neste país. A propósito, é significativo mencionar que os bascos chegados a Galiza integran-se ben, de facto temos exemplos significativos dentro do nacionalismo galaico de basco-galegos, sen ir mais lonxe o próprio Murguia que era de nai basca. Os cataláns non botarán raíces e marcharán.
É todo isto o que explica o menor vigor do nacionalismo galego fronte ao basco, dotado dunhas clases dirixentes próprias que pudieron apoiar econónicamente o acordar da nazón basca. No entanto, os galegos lidiaran cunha clase dirixente estranxeira e hostil, tendendo a ser unha nazón humillada que se envergoña do seu próprio ser. Porén, tivo grandes pensadores, artistas, e ten a sua língua, ben como o seu sentido étnico e a sua identidade nacional. De aí temos escollido a dous dos grandes representantes do galeguismo: Manuel de Murguia e Vicente Risco. E como sempre, ambos son un exemplo (un mais que o outro, mais sempre os dous) do sentido étnico nacional que defendemos.
Manuel de Murguia (1833-1923) non é un nacionalista tal e como hoxe entendemos o termo, é un home do seu tempo; porén, Si é fundamental na hora da xénese do nacionalismo moderno galego, cuxas teses teóricas desenrolará Vicente Risco. Murguia é un estudoso da identidade galega, un romántico amante de Galiza, íntimo amigo de Eduardo Pondal, o mais grande poeta que cantou a esta terra. Murguia coñece a obra de Gobineau, coñece a Darwin, e portanto é un home ciente das doutrinas da nacionalidade imperantes nesa época. É, xunto a Benito Vicetto, o primeiro en clasificar os galegos como pertencentes á grande família dos povos arianos, algo que recolleria con mais forza Vicente Risco, quen após a sua viaxe a Mitteleuropa, sobretodo pola sua experiéncia alemana, introducirá un forte carácter racista no pensamento nacionalista galego, a determinazón da singularidade galega através da nosa específica raza (ligur-celto-xermana), introducindo termos como VOLKGEIST ou escrevendo ensaios como «O sentimento da terra na raza galega».
Vicente Risco é o nacionalismo galego, coñecedor dos románticos alemáns e da cultura europeia, en Galiza traduce-se a Spengler através do grupo de Risco, ele mesmo escreve unha obra sobor a decadéncia do ocidente que se adianta nuns anos á spengleriana. De Risco poderia-se dicer que é un N-S, pero non na acepzón militarista e imperialista da que tanto gostan algúns filofascistas, senon mais ben na que lle da Walter Darré no seu BLUT UND BODEN. Devemos fuxir deses que dan «certificado de seren N-S», podemos dicer que o N-S é unha síntese dalgo que se manifesta en cada povo dunha maneira externa distinta, pero que na sua eséncia mantén uns valores comúns, inclusive presentes na própria Alemaña sobor outras denominazóns, como en parte da revoluzón conservadora alemá, e é aí onde teria o lugar mais axeitado Vicente Risco, de forma que é N-S pero non unha caricatura alemá transladada a Galiza, senon a forma do povo galego de ser N-S.
Talvez a obra fundamental de Vicente Risco é MITTELEUROPA, que é a crónica da sua viaxe polo centro de Europa, certamente reveladora por dous aspetos:
a) Que non se ten de ser alemán para ser N-S, porque na Galiza houvo contemporáneos de Hitler que de forma independente chegaron a unha semellante cosmovisión, á vez própria dos povos arianos.
b) Descobrir que a muitos galegos acontece-lles o mesmo que ao gaiteiro de Castelao, confunden España con Galiza, e é con Risco que descobren a própria nacionalidade e con iso o próprio Ser.
De Vicente Risco poden-se comprar as suas obras «Completas» que están editadas por Galaxia. Os libros que se poden encontrar no castelán, exceptuando as novelas, que están todas traducidas, serian:
- A História dos xudeus dende a destruizón do Templo (non está nas obras completas e é moi difícil de atopar). Hai, no mínimo, duas edizóns, unha anterior á guerra mundial e outra posterior. Non estamos perante un panexírico antixudeu, senon ante unha história obxectiva do xudaísmo mundial, o que aos ollos dos censores da Nova Orde fai dela unha obra antisemita.
- A xa mencionada Mitteleuropa.
- As Trevas do Ocidente (un precedente do que mais tarde seria «A Decadéncia do Ocidente» de Spengler).
- Teoria do nacionalismo galego, do que falaremos mais para a frente.
- O problema político de Galiza (Obra bastante branda en castelán)
Ora ben, existe un libro titulado «Léria» só en galego e que está recollido nas obras «completas», pero que é de grande interese para compreender o nacionalismo revolucionário e racial de Risco. Esta obra recolle unha série de ensaios de Vicente Risco do maior interese como os intitulados «O sentimento da terra na raza galega», «Karma» ou algún outro adicado ao Romantismo.
O NACIONALISMO GALEGO
Da mesma forma que, na Catalunya, para compreender o catalanismo primeiro hai que compreender o romantismo catalán e a sua «Renaixença» deveriamos facer o mesmo coa nazón Galega.
Devemos facer unha retrospectiva que dé unha ideia xeral sobor á orixe e posterior desenvolvimento do mesmo, facendo menzón breve das persoas mais destacadas, en suma, unha breve história do nacionalismo galego, e cando digo nacionalismo orixinario, devemos referir-nos ao que nós chamamos de «direita nacional» mais ou menos «nazificado» consciente ou inconscientemente.
Na Galiza, este nacionalismo na sua expresión política pública morre no 1936, e devemos dicer que estava fortemente ligado cos movimentos análogos da época na Euskal-Herria e Catalunya. Seguramente esta unión era mais intensa con os cataláns, polo menos no nível dos contatos (xa existentes na época de Murguia), embora ideolóxicamente, sobretodo na concepzón racial da nacionalidade, encontrava-se próxima dos ideólogos da nazón basca: como en Bascónia, unha importante parte dos nacionalistas galegos proveñen do carlismo e tradicionalismo. Son precisamente os carlistas galegos de Ourense a derradeira expresión dese nacionalismo de «direitas» galego nos anos 70, cando fan un apelo para un grande pacto entre nazóns soberanas da Iberia para constituir un estado confederal, moi distante da España borbónica constitucional e tremendamente centralista que se disimula nese eufemismo do «estado das autonomias».
Podemos portanto citar a R. Verea en 1838 ou a Benito Vicetto con 8 volumes en 1873. Estes xa comezan a estudar seriamente o galeguismo, pero sen aprofundar mais. Alfredo Brañas, un dos clásicos do tradicionalismo galego, escreveu «O conceito de pátria» en 1891, xa fala de nazón desde a sua óptica tradicional, romántica e católica da Galiza.
Porén, neste pequeno estudo, imo-nos centrar en Manuel de Murguia precisamente porque é a base «tradicional» dun galeguismo nacional.
A sua História da Galiza, publicada de 1865 a 1911 en cinco volumes, ten como grande novidade a de iniciar o facto de compreender Galiza como nazón.
«A península ibérica non constitui unha entidade nacional, e o que é mais grave, evidencia-se asi mesmo que se encontra desde logo dividida en grandes fragmentos territoriais que informan respectivamente o sangue e a tradizón. O pensamento que abrigan da-lles fisionomias próprias e condizóns de verdadeira nacionalidade. Até tal ponto e con tal forza que cada unha das agrupazóns en que aparece naquela altura dividida a península dá vida a unha civilizazón e cria unha língua, signo o mais característico e declarado de toda nacionalidade lexítima».
«El Regionalismo», publicado no «El Eco de Galicia» en 1899, di Murguia:
«Galiza ten territorio perfeitamente delimitado, raza, língua distinta, história e condizóns criadas mercé a esa mesma diversidade, e portanto necesidades que ela só mede en toda a sua intensidade, aspirazóns que ela só sabe a onde chegan. Constitui, pois, unha nazón porque ten todos os caracteres próprios dunha nacionalidade». Pero, é preciso esclarecer cal é a nozón de «nacionalidade» que ten Murguia.
No traballo «El Regionalismo gallego» di: «Segundo Manzini, e é a definizón que aceitamos, nazón é unha comunidade natural de homes que, unidos nunha vida común polo território, a orixe, os costumes e a língua, teñen consciéncia desa comunidade».
É importante neste momento comentar as duas variantes na conceizón do nacionalismo mais importantes:
1. Unha liberal, o nacionalismo xacobino, na que a cidadania está dada pola lei, unida ao conceito de Estado, conceito fronteirizo, nascido como Estado burgués na Franza, que absorve todo poder e decisión fronte á sociedade civil. Robespierre di: «queremos unha orde de cousas na que as distinzóns non naszan senon da igualdade mesma». E o mais igual é un papel onde un organismo artificial chamado Estado indica cal é a «nacionalidade» que se ten, sexa cal for a nosa orixe, cultura, história, e mesmo vontade, quer dicer, os nosos elementos naturais.
2. Un conceito orgánico, de orixe histórica e racial, defensor da identidade de cada povo fronte á unificazón igualitária dunha administrazón, que ten unha raíz imediata do xermánico e que obtén o seu derradeiro exemplo no N-S, ao definir claramente a orixe etno-cultural da nacionalidade, que comporta para un racialista a existéncia dunha comunidade de certa semellanza ou orixe étnica, cultural e linguística como parte esencial da nacionalidade. Esta tendéncia, que é a nosa, baseia-se en ideias fundamentais como:
• A Comunidade é superior ao individualismo. O egoísmo individual é un erro, o socialismo non é só de economia, é unha vontade da comunidade de ser xusta en todo acima de calqueira interese particular.
• Unha forma de ser ligada ao Povo, non como norma única, senon como expresión desa xeneralidade cultural e étnica, e portanto o povo e a comunidade fican por acima dos actos administrativos ou xurídicos.
• Unha vontade de defesa do compoñente étnico e cultural fronte as invasións masivas doutros povos ou as imposizóns doutros poderes como o diñeiro ou os desexos doutros povos.
O mundo democrático baseia-se na primeira concepzón, legalista, robespierriana, xenocida de diferenzas e povos. A segunda ten, entroca, as grandes tendéncias que é necesario compreender para a abordaxe do tema galego (como o catalán ou basco).
Murguia, como Manzini, inclui a necesidade dunha vontade de ser nazón no povo para obter a «nacionalidade». Baseia-se por completo no conceito orgánico, e por iso estabelece claramente como condizón da nacionalidade o conceito de «orixe» común, pero engade un voluntarismo que está acima dos elementos naturais.
Este tema é importante pois marcará o início da diferenza que levará a unha oposizón entre fascismo e nacional-socialismo no tema nacional, diferenza que foi a pedra angular dos problemas en España.
Murguia, conManzini e outros, esixe AMBAS AS DUAS REALIDADES, unha base natural e unha vontade político-histórica de nacionalidade. Porén, mais tarde os fascistas eliminaron a parte de base natural e convertiron a nacionalidade nun mero destino histórico, unha simple vontade de poder, o que permite o imperialismo e a dominazón de vários povos nun só destino forzado chamado Estado, que lles é superior e anula os direitos de diferenza de raza e cultura, o que foi a base do fascismo e do seu xenocídio contra os povos.
Murguia engade sempre esa vontade, que podemos chamar consciéncia nacional de face-la efetiva (tema que foi esencial no caso galego como veremos). Vexamos o que escreve Manzini en «Aos mozos da Itália» 1859:
«Língua, território, raza, son só indícios de nacionalidade, en precário, como confirma toda a tradizón histórica, cando non son vencellados polo longo desenrolo dunha vida coletiva diferenciada dos caracteres alleios».
En «Da nacionalidade como fundamento do direito de gentes», 1873, di que os elementos naturais «non son suficientes», necesita-se esa consciéncia nacional.
Nada mais lonxe de Murguia que ese fascismo imperialista e estatalista, Murguia repugna o xacobinismo e o conceito xurídico de «nazón» e tamén todo domínio antipopular. Claramente indica que se identifica coa necesidade de Orixe, Raza, História, Cultura e Território común pero ADEMAIS diso necesita-se unha consciéncia de nazón. Quer dicer, hai povos con esa orixe, língua, e cultura comúns, e eses serán nazón se teñen consciéncia de tal, como obxectivo político a lograr. Caso contrário, serán só «turbas» sen identidade comunitária real ainda que sí é «natural».
Para Murguia, Raza, Língua e Cultura son a base esencial da nazón. E só necesita unha vontade política para merecer se-lo. E por iso son antiliberais, contrários á igualdade do voto, etcétera.
Para Murguia o nacionalismo galego baseia-se en História e Raza. A «nazón de Breogán».
A nazón de Breogán é a pátria do rei celta Breogán, o mítico rei do libro das invasións irlandesas, cuxos fillos povoan Irlanda tendo saído da Galiza. A nazón de Breogán é Galiza, non España como ás veces a manipulazón fai aparecer nas traduzóns ao casteláns para desanimar ao galeguismo. É pois a nazón que constitui o primeiro estado europeu xermano-romano coa soberania sueva na Galécia, e única nazón recoñecida e non conquistada por Al-Andalus na península Ibérica.
A RAZA CELTA E SUEVA NO NACIONALISMO GALEGO
O nacionalismo galego é claramente étnico, diríamos que mais étnico do que o catalán, pois ten unha consciéncia de orixe étnica diferencial mais clara que o caso catalán, no que hai unha base étnica menos definida (fronte ás diferenzas culturais e históricas moito mais desenroladas, ainda que o elemento étnico non estexa por completo ausente).
Con influéncias do Gobineau (o seu libro «A desigualdade das razas humanas») e do H.S.Chamberlain («Os Fundamentos do século XIX») e de Louis Gumplowicz («A luita das razas: Investigazon sociológica»), dentro desta liña o que enoxa enormemente aos intelectuais democratas do sistema é a profundizazón no tema celta e suevo.
Maurice Barrès xa falou diso moito, en parte para afastar Franza da heranza xermana e ligá-la a unha outra heranza celta própria.
Esta tendéncia racial ten tamén as suas bases no historiador Taine, para o que a raza é a fonte primeira dos povos, ou na influéncia de Carlyle, racista que defende a arianidade fronte á negritude ou o semitismo, por exemplo.
Di Murguia: «O povo galego leva ainda impresos no rosto os sinais inequívocos da raza á que pertence». (História da Galiza)
«Ben é verdade que non soubemos conservar a nosa raza protexida de toda irrupzón e que a cada momento vemos como o colono romano se mistura e confunde cos homens de orixe céltica».
Fala de arianidade sen duvidar e como algo superior a toda outra orixe. «É mais, o ário nos seus comezos é superior ao preto, en todo o esplendor da sua civilizazón posível». Manzini xa o dizia tamén, pero dunha maneira moito mais moderada.
A orixe celta da Galiza é a base da «razón da orixe» de Murguia sobre o povo galego, tal como xa fixeron outros historiadores como Verea. «Pola linguaxe, pola relixión, pola arte, pola raza, está o povo galego ligado a grande e nobilísima família ariana».
Pero dentro desa raíz ariana, que contrapón ás influéncias semitas que puderan ter ficado noutras zonas após o domínio árabe (algo que nen sempre é exacto, pois o influxo semita e xudeu foi moi escaso logo das expulsións dos Reis Católicos), a particularidade de Galiza está na orixe celta (que partilla con Astúries e algunhas zonas santanderinas da costa norte da España, ademais das bases doutras famílias celtas na Franza e Inglaterra).
«Esta costa selvaxe que se extende desde o cabo do Ortegal ao de Fisterra povoada está pola mais pura raza céltica».
«No mínimo, nas províncias da Cruña e Lugo o tipo celta domina a todos… A populazón galega é céltica con algúns núcleos romanos. asi, a preponderáncia da raza celta na Galiza é un facto evidente». (História de Galiza)
E pormenoriza: «O tipo céltico que se coñece na Galiza é o que Amadeu Thierry chama galaico e cuxos caracteres son, segundo Berard, cabeza mais redonda do que oval, feizóns arredondadas e mediana estatura, o naris non ven recto desde a fronte, senon que a separa unha depresión…». Como vemos non fala dunha simples diferenza de cultura ou língua senon de racismo global.
Na sua obra «Galiza» adica mais de 100 páxinas a tratar da raza celta e Galiza. Pormenoriza os seus mitos e relixións, tradizóns, costumes, e relaciona todas elas coa orixe celta. Depois do esquecimento imposto, a eséncia celta impregna toda a vida galega, as suas tradizóns e costumes mais arreigadas.
Ainda mais, Murguia acha que desa raíz celta é onde deve sair a seiva dunha restaurazón nacional galega.
«A antiga raza céltica guarda nas suas entrañas un princípio vitalista tal que a caducidade devolvelle a mocidade. non, nen morta, nen esquecida, nen por completo vencida, antes viva e pronta para o novo triunfo, informa na sociedade moderna, infiltra-lle a sua seiva, dando-lle aquele rigor próprio dos homes da sua raza, fai con que todo converxa nun ponto e sexa responsável pola reconstruzón daquele poderoso império céltico. En pé temos os monumentos, os costumes, a raza mesma.»
Portanto Galiza non foi celta, senon que é celta. Galiza foi un estado independente organizado segundo o modelo celta.
«Hoxe en dia prevalece ainda no noso país aquela organizazón, aqueles instintos, aqueles mesmos antigos costumes, nunha palabra o seu eterno modo de ser.» (Galiza)
Por iso define o campesiñado e os pescadores como a eséncia do povo galego e mostra como parte das suas tradizóns o culto ao sol, o druidismo, o amor á natureza e en especial ás árvores, o deus inoninado xenérico, todo iso manifestado na arte e costumes populares.
Non é o único en falar da raza galega, di S. Isidoro de Sevilla: «Galegos ditos asi pola sua brancura, polo que tamén se chaman galos. Son mais brancos que os demais povos de España» no libro 9 das suas Etimoloxias.
O credo de Murguia resume-se asi:
Acreditamos:
1. Na persisténcia e extenso domínio do tipo celta no noso país.
2. En que as demais xentes que se asentaron na Galiza, coa excepzón dos Suevos, non tiveron grande importáncia etnográfica.
3. Que atopamos unha perfeita semellanza entre os galegos de hoxe e de sempre e os celtas da Europa antiga e moderna.
Como vemos hai outra aportazón básica na Galiza, a invasión dos suevos, outra tribo ariana de orixe xermánica.
A invasión sueva remata coa mínima romanizazón que introducira o fráxil domínio de Roma na zona galega, e efectiva unha reconstruzón nacional ao criar a monarquia sueva independente na Galiza.
Desa forma as leis, linguaxe e organizazón social galegas non fóron romanizadas senon que proveñen dun substrato celta e unha organizazón sueva. O caso suevo, esquecido, sempre minorizado e desprezado, poren na realidade constitui un rasgo único na península Ibérica. O tema suevo é simplesmente fascinante, primeiro pola sua importáncia, uns 30.000 suevos chegan a unha rexión habitada por uns 100.000 autóctones e, segundo, polo facto da sua chegada a esta longínquo território, e ante isto podemos achar unha das provas mais inconfundíveis de que unirian os celtas galaicos cos celtas da Gália (dicer que na Galécia houvo no mínimo duas línguas celtas, por un lado o lusitano e por outro o galo); e é que os suevos non son un povo puramente xermánico senon que está fortemente celtizado pola sua relazón coa Gália, devemos lembrar que galos e suevos combaten conxuntamente os invasores romanos. Naquela altura, talvez os suevos partiron para unha terra que xa coñecian polas histórias de antergas migrazóns galas á Galécia.
Devemos dizer que o proceso de xermanizazón da Galiza é tan amplo e profundo que mais do 60% da toponímia galaica é de orixe xermánica, realidade inaudita no resto da Península Ibérica. Que na Alta Idade Media os nomes mais comúns que utilizava a populazón son xermanos como asi demonstran os documentos, chegando a afirmar algún experto que no caso de que alguen que non coñecese este país acedese a estes documentos creria que estava perante un país xermánico. Que os suevos de forma surpreendente integran-se coa maior perfeizón coa populazón autóctone eliminando a pequena resisténcia dos elementos parasitos que ficaron como resto da dirixéncia romano-galaica. Que estabelecen o primeiro estado xermánico-romano moderno na Europa, desde logo esta é a evidéncia da estreitísima relazón do noso país co mundo atlántico, xermánico e escandinavo, e non o digo eu, senon que o din os expertos alemáns, estudosos do mundo celto-castrexo e suevo, un mundo celto-castrexo que non existe no resto da península, e que eses mesmos expertos relacionan co mundo atlántico e xermánico.
Murguia fala de un ha das personaxes nacionais galegas, Xelmírez, indicando que é de liñaxe sueva, vindo do Hildemir suevo, como defende Murguia na sua obra «Diego Xelmírez» (1898.). Non todos os nacionalistas galegos concordan totalmente con Murguia.
Xelmírez era arcebispo de Santiago, señor da Terra de Santiago. Murguia, por exemplo, louva-o xa que coroou un rei da Galiza, unha simples marionete. Porén, outros indican que non era suevo, Xelmírez era galego pero a sua liñaxe pertence aos Francos da Borgoña.
O herói nacional galego é Pedro Pardo de Cela, o Braveheart galaico, morto o 17 de Dezembro de 1483 por orde de Fernando e da ilexítima Isabel de Castela. Pardo de Cela, xunto con Pedro Álvarez de Soutomaior, combateu sen descanso as pretensións do domínio na Galiza dos reis de Castela até os dous seren derrotados e mortos; con eles caeu Galiza, de ter vencido, a história teria sido moi diferente para Galiza… ese pretenso «destino histórico» ás veces nada mais é do que o resultado dunha guerra, non dunha xustiza ou dunha actuazón lóxica co povo.
ANTISEMITISMO NO NACIONALISMO GALEGO
Hai dous princípios claros polos que o nacionalismo galego se opón ao mundo semítico, aspecto no que coincide con cataláns e bascos.
1. Combater a ideia liberal, actualmente de moda nese tema repetido e moi falseado dunha «España» crisol de razas e culturas, e negar esa influéncia, para nada presente na Galiza. As aportazóns fenícias son as primeiras en ser estudadas. Os fenícios trouxeron comércio pero non populazón nen influéncia etnográfica na España.
«Aquelas colónias, coa excepzón das que ocuparon a costa setentrional de África, xamais tiveron o carácter de verdadeiros factos etnográficos e en parte nengunha fundaron un estabelecimento definitivo de raza semítica… nen a raza celta foi substituída en calquer parte do noso país, nen sequer misturada coa daqueles mercaderes» (História de Galiza)
2. Este tema é bastante claro en toda España e non apresenta en xeral dificuldade. En troca, a influéncia árabe, ou mellor dicer, mourisca, si é un tema que devemos estudar porque é moi empregado, no meu ver erroneamente, por bascos, galegos e cataláns como elemento diferenciador.
A invasión mourisca da España durante séculos criou a falsa ideia dunha semitizazón da raza na España que estivo dominada de forma mais contínua polo Islam. O nacionalismo basco, catalán e galego ten a tendéncia a alegrar-se grandemente de que os seus territórios nunca foron realmente ocupados, ou non de forma real e prolongada e que a sua resisténcia impediu-lles de toda mestizaxe coas razas mouriscas. Colocado isto, apresentan unha «España» con maior contributo mestizo latino-ibero-mourisco fronte á que apresentan a sua raza celta/sueva, basca ou ocitana sen mácula. Esta perspectiva ten unha base real: Non houvo nunca influéncia etnográfica nen cultural nen vivencial da invasión mourísca na Galiza, nen na cornixa Norte astur e santanderina, basca ou pirenaica, incluída Huesca e a Catalunya Vella.
Murguia coloca o elemento semítico como o arquétipo contrário ao ariano.
«A sua influéncia deten-se no superficial e no que se refire á comodidade das clases ricas. O resto é-lles alleio. O vigor celta-xermano dos povos do noroeste é-lles superior nas cousas da intelixéncia e o corazón». (Discurso nos Xogos Florais de Tui, 1891).
«En nada é manifestada a influéncia árabe nen se vé que fose necesária para cousa nengunha» (História de Galiza)
Pero, apresenta un erro, pensar que si houvo mestizaxe racial mourisco en Castela ou nas populazóns actuais de Andalucia e as zonas que si foron duradoiramente ocupadas por reinos mouriscos.
A invasión mourisca non foi tanto etnográfica como militar e cultural, ainda que achegase millares de elementos mouriscos, sen dúvidas. Porén, a reconquista non foi apenas unha conquista militar senon unha progresiva expulsión da populazón e cultura mais ligada ao Islam, nomeadamente a racialmente mourisca.
Toda a tradizón castelá é de rexeitamento do «moro» e da sua segregazón e expulsión case masiva final. A firmeza relixiosa e racial dos casteláns e catalano-aragoneses na Andalucia e València foi absoluta. Repovoamento, expulsión e insisténcia na vergoña da mestizaxe con xentes de raza obscura. Ainda que sexa certo que a influéncia cultural árabe é evidente en arte e palabras, etc… a sua influéncia étnica é mínima após a expulsión masiva de xudeus e mouriscos.
Os povos casteláns que rodeian Galiza son tan arianos como os galegos, e ocorre o mesmo cos que rodeian a Catalunya, ainda que haxa diferenzas étnico-culturais que validan unha nacionalidade popular própria, pero iso non deve implicar un intento de semitizar o resto da España para asi xustificar unha maior diferenza, que realmente non existe.
Pero Murguia, e a verdade é que a maioria de nacionalistas cataláns e bascos, non deixan de aproveitar ese mito da España con mestizaxe mourisco para marcar distáncias e xustificar mais a sua diferenza: «Na mesma família, que é onde permanecen con mais forza os rasgos fundamentais de cada povo, aparecedes tan diferentes de nós como a família semita da ariana… Os homes do Korán, os semitas, que ainda andan errantes como sombras polas terras de España só importan porque son un perigo e un estorvo» (Discurso nos Jogos Florais de Tui 1891) ou «…a España, onde viven en perpétuo conflito intelectual povos verdadeiramente européus e povos cuia orixe, cuia raza e cultura, son africanos».
Sen dúvida o tema non é tanto de crítica racial como xeográfica e cultural. Murguia non nega a España ariana castelá, pero o que defende é que o povo galego vive nunhas condizóns étnicas e xeográficas absolutamente distintas ao da zona castelá do sul. Non olla tanto a Astúries ou Santander ou a León, senon que marca as diferenzas da xeografia e viziñanza da Castela romanizada e íbera, fronte á sueva e celta Galiza.
A ideia de «o español» como «mestizo» non deixa de ter defensores entre os falangistas, nen só os actuais, se non personaxes como Giménez Caballero e outros do nacionalismo español que definen España como crisol de razas e culturas afastando-a de Europa, e querendo xustificar a «irmandade» coa mestizaxe índia sudamericana. A ideia, aceitável, de se irmanar coa hispanoamérica leva alguns á teima de querer mestizar a sua orixe para «ser mais irmáns» da mestizaxe hispanoamericana, que nalgúns países é enorme.
O antieuropeismo, e con iso certo rexeitamento á arianidade (que se vé como algo nórdico, cando para nada o é) estivo presente no nacionalismo español e con iso favoreceu a crítica de galegos ou bascos a esa «España semítica». Mais doado ainda ouxero-no os políticos mouro-andalucistas que achan que poden conseguir «autonomia» (en realidade votos e poder local) a cámbio de fomentar a ideia absurda dunha Andalucia mourisca e anticastelá.
Está depois o tema latino, a heranza de Roma. Sen dúvida, outra das características mais profundamente arreigadas no pensamento nacionalista galego é o desprezo absoluto por Roma, a exaltazón do «bárbaro» fronte ao «civilizado», do tradicional fronte ao progreso. Aqui temos outra nota significativa que nos afasta inevitavelmente do pensamento español nacionalista que se declara inconfundivelmente romano. Roma é ariana, e non é pois un tema racial, é un tema de descendéncia cultural. Bascos e galegos non senten a descendéncia romana se non sueva e celta (para os galegos) e basca en si mesma para os bascos. Isto separa-os dos cataláns que sí senten a sua orixe na Provenza e a Roma mediterránica europeia.
2. A oposizón á mentalidade xudea, vista como usurária e fenícia. A realidade é que non houvo implantazón xudea na Bascónia nen Galiza, e iso sen dúvida é algo que valoran dentro desa falta de influéncia semítica xeral. É certo que as maiores comunidades xudeas estiveron en Castela (Toledo por exemplo) e zonas catalano-baleares. Principalmente en Castela como banqueiros-usurários da nobreza e no mediterráneo como comerciantes. Pero, de ambos os encraves fóron expulsos masivamente e a influéncia xudea endóxena (dos xudeu-españóis) na España nunca foi importante desde ese momento até os tempos do liberalismo moderno, nomeadamente devido ás achegas do poder xudeo doutros países.
3. É moi certo que houvo épocas nas que escrivas xudeus conversos tiveron moito a dicer, por non falar da sua influéncia total e absoluta na corte dos Reis Católicos e depois na de Carlos I (ler OS BANQUEIROS DE CARLOS V, unha tese doutoral esencial para este tema). Houvo sen dúvida usura e influéncias nefastas desa elite sionista sobre a política imperialista, que ignorou moitas veces a xustiza e a própria raíz castelá á custa do diñeiro e o poder. Pero, non hai que esquecer que foi Castela, o povo castelá, o primeiro en receber castigos por ese imperialismo do ouro que os próprios xenios de Castela, desde Quevedo a Azorín denunciaron.
Para Murguia hai un carácter nacional que da forma común, o que non significa unánime, ao povo galego, descreve a forma de ser medida do galego, da mesma forma que hai unhas tradizóns, mitos, usos, etc…
Neste tema hai que evitar mais unha vez os dous extremos. Os que negan todo e cren que todo iso nada mais que é algo artificial e falso, xa que todos somos iguais e todos teríamos as mesmas tradizóns ou usos e características populares se a educazón, contexto e economia fosen iguais… exemplo desa ESTUPIDEZ do home nascido «tabula rasa» como pensou Rousseau, pura utopia que non existe.
Pero por outra banda as simplificazóns excesivas poden acarretar modelos populares que son certos só en parte, teñen unha parte educacional e de entorno non desprezável. Xa o Caro Baroja escreveu no libro «El mito del carácter nacional» que, ainda coas suas esaxerazóns ten certa razón ao criticar a tendéncia dalgúns en sublimar ese carácter nacional como imutável ou excesivamente uniforme.
Cada etnia leva escrita na sua xenética unha certa predisposizón, un cadro de posibilidades, pero o camiño exacto dentro deste cadro é determinado polo ambiente, a educazón e as presións diversas que recebe do exterior, e todo iso forma estatística, quer dicer, non uniforme.
Murguia acerta ao dicer que no entorno tradicional de educazón, no respeito ás formas clásicas que o povo galego tivo durante séculos, o seu carácter nacional maioritário é o descrito; pero, en circunstáncias distintas isto modifica-se e nengun povo é impermeável á propaganda e a malipulazón des-educativa do mundo moderno.
Polo tanto, ao reclamar unha forma de ser nacional está-se a pedir non só a preservazón maioritária da raza senon un contexto educativo e vivencial axeitado á criazón dese carácter tradicional de épocas non influídas pola educazón liberal materialista moderna. Os racistas achamos que ese «espírito» da raza é o natural e o que mellor se adapta a poder desenrolar ao máximo as posibilidades elevadas do povo, pero iso non implica que só a raza vaia determinar sempre unha forma de ser, se non dominamos o meio e as influéncias externas que outros povos podan criar.
Podemos resumir todo isto coas conclusións que Murguia estabelece:
1. A raza celta e sueva preceden toda posibilidade e son a base da nacionalidade.
2. É necesário que haxa unha vontade nacional, un acordar do povo, da base étnica, que force a sua liberdade sobor influéncias externas e que lle sexa permitido un entorno tradicional, quer dicer, axeitado ao carácter nacional galego.
3. Hai un confronto evidente coa romanizazón e o semitismo. Non aos costumes de orixe semita, e non a unha romanizazón da Galiza forzada polo poder político.
4. O Galeguismo é interclasista, non ao marxismo. A comunidade popular non ten clases, se non que deve camiñar unida nunha fraternidade controlada polo poder político desa mesma comunidade. A lealdade á comunidade popular será unha grande mestra contra o egoismo e o estourido das clases.
5. A raíz ariana galega une Galiza con Europa, co seu mito e destino, e representa un camiño européu común fronte ás influéncias multiculturais e as invasións migratórias ou culturais semitas ou africanas.
Esta visión de modernizazón europeia do galeguismo, visível tamén na eséncia do nacionalismo de Catalunya e na raíz do nacionalismo basco (moi diferente na sua eséncia mais radical e de maior consciéncia de povo, non necesitando tanto o contacto con Europa pero si manifestar o seu rexeitamento a seren españóis), non implica, como alguns galeguistas actuais liberais pretenden, que Murguia gostase hoxe desta Europa de banqueiros semitas, ás ordens de USA-Sione invadida pola imigrazón masirva; non, o que desexava era aquela Europa ariana, ainda moderna pero povoada por arianos, orgullosa. Nada hai de liberal e democrático en Murguia e o seu galeguismo.
6. Rexeita o Estado Español da restaurazón monárquica, centralista, liberal e mazónico, apodrecido de partidos e intereses sórdidos, e pede un autogoverno soberano da Galiza (e de outros povos) que sexa quen de rexenerar mesmo a própria España grazas a esa rexenerazón das suas partes.
Non hai enMurguia agreson a España, nen ódios, nen sequer apelos para a volta a un pasado xa imposível. Pretende fundamentar as razóns que merecen un nacionalismo galego soberano dentro de un plano de rexenerazón global que se baseie no populismo e non no xacobinismo ou o materialismo do diñeiro.
Na Galiza é Vicente Risco quen recolle a base de Murguia e constrói unha nozón de Raza e Povo claramente orientada no sentido N-S. Se algo identificou o nacionalismo histórico galego é a sua profunda europeidade, atlántica e xermánica (sueva). Na obra Mittleuropa de Risco, onde poderemos observar esta curiosa perspectiva, no encontro de Risco con españóis na Alemaña. Sabino Arana, o Dr.Robert e Vicente Risco son os trés grandes ainda que con aspectos moi diferenciais na sua posizón no que se di respeito á España.
Sabino Arana é outra cousa, o tema basco hai-no que estudar aparte, por duas razóns:
Pola parte positiva: é un povo claramente diferenciado de España, cun claro compoñente racial, linguístico e natural como para ser unha nazón, e ademais baseado no sangue e nos costumes e tradizón, mais que na história ou na cultura. E portanto ten pensadores nacionalistas mais racistas e contrários á democracia, a igualdade, o liberalismo e a invasión imigratória (que é , «socialista» precisamente porque non é basca).
Pola parte negativa, envelenaron o seu nacionalismo popular co ódio e iso emporca toda a sua pureza ideolóxica e as suas razóns, o ódio de Arana, que mais tarde nas maos da besta marxista remata en terrorismo leninista disfarzado de «nacionalismo», criando unha mancha infectada sobre o racismo e o populismo basco ao aliaren-se co terrorismo da internacional igualitária comunista-leninista. Unha dicotomia que non saben como evitar e que os leva ao desastre. Sen ese terrorismo, o povo basco seria sen calquer dúvida merecedor da maior soberania e nacionalidade.
VICENTE RISCO E O NACIONALISMO POLÍTICO
Nasce Vicente Martínez Risco en 1884 en Ourense, de profisión mestre; funda en 1917 a revista «La Centuria», próxima ao Futurismo, co seu texto «Nós, os inadaptados» xa mostra a sua rebeldia intelectual. Influéncias de Marinetti e colaborazóns de personaxes como Roso de Luna, esotérico ben famoso na España, exemplifica na sua tendéncia.
Pero, a sua tarefa nacionalista comeza realmente coa formazón de «Irmandades da Fala», apoiadas pola Lliga Catalana de Cambó, que en 1918 se apresentan-se ás eleizóns. Tanto Cambó como Puig i Cadafalch foron a Galiza para apoiar estas eleizóns. Lembremos que Cambó e a Lliga son catalanistas pero para nada separatistas.
En 1920 funda a revista «Nós» onde se publican vários textos fundamentais do nacionalismo galego, e que permanecerá en pé até 1936, co triunfo na Galiza do franquismo. Castelao será director artístico de Nós durante certo tempo.
Risco oporá-se absolutamente á política da República, e nomeadamente á alianza do Partido Galeguista coa Fronte Popular. Católico fervoroso e antidemócrata, Risco non se exilará coa chegada de Franco. En Nós publicou o seu Mitteleuropa.
Sen dúvida o alicerce da sua doutrina política está na sua «Teoria do Nacionalismo Galego» de 1918. Alí estabelece as bases, que son as nosas, do nacionalismo popular:
- O nacionalismo popular é unha loita contra a nivelazón cultural igualitária e a uniformidade que trata de impor o estado xacobino.
- Ten un entroncamento romántico e contrário ao racionalismo cientificista.
- Opon-se á España oficial, quer dicer, ao Estado Unitário liberal e xacobino, mas non á España vital, a unha Ibéria diversa e amigavelmente unida.
- Reivindica a Identidade Galega, a sua raza, a sua cultura e língua como unha personalidade nacional. Pero sente-se ligada fraternalmenteconas coas demais nacionalidades ibéricas.
- Non se contenta co rexionalismo, isto é, coa autonomia administrativa, senon que pede o recoñecimento nacional dunha cultura autónoma, dun povo, non dun «administrado».
- Reclama o federalismo contra o centralismo, e expón como os povos da España foron oprimidos por un poder central en lugar de unidos por un amor común.
- Galiza foi derrotada polos Reis Católicos, Castela por Carlos I, Aragón por Filipe II, Catalunya por Filipe V, pero todo iso non foi nada se o comparamos coa destruizón total do liberalismo mazónico xacobino de 1800.
- Coloca a cuestión da base celta da populazón galega, asumida sob contributos suevos e ibéricos menores, que ficaron impregnados da base celta. Ainda que o centro do tema non sexa unha cuestión federalista, se non soberanista, onde nazóns en pé de igualdade escollen un camiño común, e esa é a Hespaña de Risco, non outra.
Para os anos 20 esta perspectiva era sumamente coerente, hoxe foi totalmente superada, xa non devemos falar de Españas, Hespañas, nen nada semellante, o obxectivo é Europa, a Europa das nazóns, das etnias.
En Risco non hai separatismo, mesmo di textualmente «Nós queremos formar parte de España e contribuir co noso xénio nacional galego á vida hespañola». Non obstante, sen dúvida opon-se totalmente ao actual Estado uniformizador, á negativa de respeitar e recoñecer o carácter nacional galego e o seu direito a autodirixir a sua cultura, língua; e sobretodo defende a concepzón federalista e popular de España fronte á sua concepzón estatalista e legalista actual, froito do xacobinismo e do carácter uniformador e globalizador do mundo actual, onde todo é Mercado e non hai lugar para a identidade e a pertenza étnica.
A ESQUERDA «NACIONALISTA»
A estultícia direitista e centralista permitiu que a esquerda, que é mundialista, contrária a toda diferenza e etnicismo, que xamais estivo presente no galeguismo ou catalanismo históricos,teña-se aprópriado dese eido através duns partidos incoerentes e demagogos.
O nacionalismo galego actual, usurpado tamén pola esquerda, carente de toda base histórica dentro do nacionalismo galego, inventa-se a si mesmo nos anos 60 á sonbra dos marxistas bascos e cataláns, tratando de manipular o legado histórico nacionalista galego que nós reclamamos como próprio. Na Galiza, como na Catalunya ou na Euskalerria, a estupidez do centralismo fascistoide levou a base popular nacionalista ás mans dunha esquerda que sofre a dicotomia entre a sua igualdade ideolóxica e na diferenza que baseia a nacionalidade. Un noxo.
Pero iso tamén é asi, e sobretodo, porque grupos que se chaman NS, NR ou fascistas ou alternativos chegan a pactuar con grupos ou partidos antigalegos e anticataláns. Por un tema de votos, por captar o voto anticatalán, son capaces de ignorar a sua terra e aliaren-se coa imigrazón.
Por último, sexamos optimistas, é posível a soluzón. Talvez lembrar un antecedente, o 10 de Agosto de 1808, na cidade da Cruña, duas nazóns soberanas ocupadas polo inimigo estranxeiro deciden unir-se na loita fraterna contra o invasor. Estas duas nazóns soberanas eran Galiza e Castela, que en igualdade de condizóns, de un para un, dende o seu próprio ser nacional unen-se para deserolar unha guerra de libertazón.
Ogallá isto voltase ocorrer, as soberanias pondo-se ao servizo da liberdade fronte á ocupazón democapitalista. Cada povo, soberano da sua identidade, cede parte desa soberania a unha unidade europeia que loita por unha Nova Orde.
*Queríamos resaltar somente ao Sr. Bau, que Zurita nunca falou de castrazón, ainda que si fala da doma do reino. Parece mellor destacar que no próprio texto Zurita trata a Galiza como unha nazón:
«Galicia se redujo a las leyes de la justicia, a donde el rey puso audiencias. En aquel tiempo secomenzó a domar aquella tierra de Galicia, porque no sólo los señores y caballeros della perotodas las gentes de aquella nación eran unos contra otros muy arriscados y guerreros.»