Contra o globalismo hispanista
A praga hispanchista
O hispanismo mesticista é unha ideoloxia nociva que é baseada en fraudes. Ideia e matéria son todo un. A maioria dos estados sul-americanos teñen unha situazón socioeconómica caótica e subdesenvolta, isto é devido a que as suas populazóns, exceto a Arxentina e o Uruguai, son case na sua plenitude mestizas. O caos racial xera desarmonia e conflito. Seres dun matérial xenético cinzento sen personalidade definida.
Os hispanistas colocan sempre como responsáveis disto á interferéncia anglo-ianqui cos seus planos estratéxicos anti-hispánicos coñecidos como: doutrina monroe, plano cóndor, entre outras… ignorando sempre o feito material biolóxico, racial e étnico.
A realidade é que a Arxentina o Uruguai e en menor grau o Chile, son os únicos estados da zona comparáveis a níveis de desenvolvimento europeu, precisamente porque a área é predominantemente branca. Infelizmente a Arxentina está de cada vez mais cheia de «boliguaios» indomestizos e o Chile é de cada vez menos branco. Até os próprios EUA están de cada vez mais subdesenvoltos, especialmente as suas grandes capitais, porque a sua populazón eurodescendente está a disminuir aceleradamente.
O QI na América do Sul é apenas igual ao da média europeia no Uruguai e especialemente na Arxentina. As razóns son óbvias, pero os hispanistas recusan en recoñecer a realidade das diferenzas raciais.
A chamada Doutrina Monroe implicava que nengunha poténcia europeia poderia intervir nos asuntos do continente americano. Iso non implicava que os EUA tivera direito a invadir os estados da zona, e menos ainda cando esa doutrina foi concebida na época de Monroe, o quinto presidente dos EUA. A intervenzón noutros estados da área é posterior ao fin da guerra de secesión. Por que entón a Arxentina e o Uruguai non foron tradicionalmente os montes de esterco que foron a Nicarágua, a Bolívia, o Peru, a Guatemala ou o Ecuador? A razón é clara.
O problema é que para ser un hispanista non é preciso saber da xenética populacional ou de antropoloxia física. Chega con que os seus monicreques saiban falar moderadamente castelán (español) ou galego (portugués) e, na maioria dos casos, que teñan a Fé correta. O seu coñecimento da história é moi deficiente e, no entanto sempre resultan arrogantes e pontifican con argumentos de perdedores, acomplexados e resentidos semellantes aos dos grupos antifas/antinazistas.
Os que se din católicos fervorosos neste conglomerado de oligofrénicos hispanistas, ao mesmo tempo identifican agochado ao verdadeiro inimigo, o errante internacional. Aqueles que dixitalmente finxen ser os nosos camaradas de trincheira, culpan á anglosfera, a Europa e aos europeus, do que ao mesmo tempo é responsável derradeiro; o errante da Sinagoga de Satanás. Pero a realidade é que anglosfera é tan dominada e subxugada como a panchosfera. Os errantes internacionais pretenden rematar con todos os povos infiéis, iso inclui aos povos europeus brancos, incluindo os galegos ou bascos, que non haxa dúvida de que dentro do «Plano Kalergi da direita» (Hispanismo, imigrazón e mestizaxe masiva cos povos americanos) fai parte dos seus planos para destruir esta parte da Europa. Exemplo disto son os partidos: Vox, Chega, Falanges, Integralistas e demais patulea bananeira…
É verdade que hai moitos do povo escollido na Arxentina, que sempre tiveron mais do que puidera ter o Ecuador ou o Peru, como tamén é certo que son suficientemente intelixentes como para tirar o diñeiro en estados imundos. Que a Arxentina sexa un país mais ou menos civilizado e que o Ecuador sexa un chiqueiro, non é por obra e graza dos ganchudos, é simplesmente porque a populazón de un é maioritariamente branca, e a outra non.
O caso mexicano é o paradigma da vitimizazón neste tipo de países e no discursiño hispanista.
EUA e México tiveron unha guerra en 1848, con James Polk como presidente. A guerra gañou-na facilmente os EUA apesar de ter un exército menor. Os EUA chegaron a ocupar a Cidade de México e, apesar diso e do feito de ter a oportunidade de anexar todo o país, non o fixeron porque eran conscientes, como dixera o senador de Carolina do Norte, John Calhoun, que cunha populazón maioritariamente mestiza e indíxena o México seria un lastre para os EUA. E apesar de que os EUA venceron a guerra, pagaron unha grande indenizazón ao México como resultado de teren anexado a Califórnia e o Novo México no Tratado de Guadalupe Hidalgo.
O MODELO ANGLO COMO EXEMPLO PARA ALGÚNS
Existe unha minoria de «Hispanistas» que pretenden continuar unha influéncia nos países sul-americanos ao estilo colonial-escravista dos anglo-ianquis. Desde unha perspectiva de superiodidade ou de caste racial dirixente, para roubo de recursos e colonial, que levaria ao mesmo desastre mesticista e económico que o dos EUA ou do Reino Unido; o sistema hispánico ainda quebraria en menos tempo do que os países anglos.
Este tipo de ideias son minoritárias dentro da estratéxia xeopolítica do chamado Hispanismo. Pero o modelo «anglo» existe maioritariamente nas formas, estética e círculos de discusión. É de lonxe, unha das piores e decrépitas cenas do área, moi impregnada no que coñecemos como «el palo» ou hollywood nanzismo.
O pintor bávaro non queria unha sociedade na que existise unha burguesia branca con negros en propriedade alimentando as suas facendas. Propuña o conceito «sangue e terra», nada a ver co que moito paleiro de merda cré. Os alemáns daquela época eran traballadores, e os ianques consideravan ben a sociedade multirracial para se colocar eles no cúmio.
Estamos infectados dunha ideoloxia pós-liberal anglo-saxónica, e tanto os sistémicos como os «antisistémicos» cópian e repiten. No palo anglo comeza co chamado «fascismo racial» do Arnold Leese e o seu White Power, que logo permeou no Lincoln Rockwell e o movimento nazi americano e no próprio inglés Colin Jordan. Todos os nanzy-fachos patrioteiros españois mesturan e encaixan este enxendro de fabricazón angloamericana co seu mundo ultra fariñento falanjonsista, e están encantados coa criatura esteroide resultante.
A forma de entender o mundo, co seu racionalismo, positivismo, a ilustrazón, o consumo, pós-modernidade… é todo unha mesma cousa no mundo anglo-ianque-hoollywoodiano.
Estes NPC’s cópian dos excesos dalgún alemán da época como o delirante Rudolf Spanner coas suas iniciativas médicas ridículas; Karl Otto Koch e a sua muller Ilse que foron arrestados e executados polas próprias SS e a Gestapo por delitos económicos (roubo, fraude, malversazón de fundos) e por triplo homicídio. E mesmo fantasean coas organizazóns coloniais alemanas RKB que nasceron antes do 1933 e que a sua conversión ou restabelecimento foi imposível de xestionar dentro do espírito do NSDAP e do III Reich, pois foron finalmente disoltas en 1936.
A máxima para estes indivíduos é a institucionalizazón da forza por médio do crime, a «conquista» da maneira mas indecorosa, a libertazón ou a estratéxia confundida coa ocupazón e sometimento, semellante ao dos soviéticos ou franquistas inducindo aos soldados no estupro/violazón de mulleres en masa. Calquer idiota con identificazón dun partido ou movimento político poderia cometer un crime, as psicopatias son sofridas por calqueira. Hollywood incentiva-o, e moitos destes panocos consomen con pracer.
Mostrar cumplicidade co Jim Crow e a burguesia xenófoba colonialista é non entender nen a Risco, nen ao Robert, nen a Rosenberg, nen ao pintor bávaro. O suposto «racismo» anglo-saxón é pura burguesia ilustrada que mexa por cima da ligazón «sangue e terra». As sociedades coloniais comezan dunha estrutura errada aceitando o multiculturalismo onde uns dominam aos outros. Iso non é racismo. Unha comunidade na que todos os cidadáns son da mesma orixe racial e étnica remata coa escravitude, e desde logo é mais nobre do que andar a latigazos con africanos para engordar a facenda.
Pan-europeísmo
Militarismo
Soberania
Austeridade
Nacionalizazón de setores estratéxicos
Hixiene da xenética do povo
Todo iso e moito mais, sen nos emancipar da UE ou dos caprichos do capital, é inútil e imposível de executar. Xa podedes dar todos os latigazos que queirades, que non vades domesticar a ningunha raza do mundo, e menos cando están entrar a millares todas as semanas en Europa. A violéncia fai parte dun certo espírito viril, talvez como um arquétipo do cal emana a nosa política, pero non é un fin en si mesmo, mais ben é o fracaso doutros meios.
É desexável centrar-se no espírito que governa a modernidade, o positivismo, a ilustrazón, o relativismo, o ateísmo, o humanismo, etc... aí está a raiz do problema. Dar latigazos a negros é ridículo, e levá-lo a sério como un camiño político é para rematar no cárcere ou cunha camisa de forza.
A xenofobia colonialista da burguesia escravista do século XVIII mexava por cima da Raza ou da Identidade. En realidade criaron o problema, levando negros escravos (por meio de mercaderes da raza errante) para o novo mundo.
Jor Docampo