A tradizón vista desde o nacionalismo

O rexionalista Alfredo Brañas

Os tradicionalistas teñen unha visión semellante á nosa, pero con dous aspeitos que nos diferencian: Nós os nacionalistas non cremos nunha visión predestinada e cíclica da vida, entre outras cousas porque non se pode demostrar nen asegurar, e é por iso que loitamos por un futuro mellor.

A visión linear da Vida, e a cosmovisión Xudeo-Católica precisa un início e unha fin ligada ao Home, pero por exemplo a visión real é cíclica e alleia ao ser humano porque este é parte do conxunto, non é o comezo e a fin do todo.

Os nacionalistas aceitamos as relixións e os deuses sempre que non se opoñan á realidade e ás necesidades do povo. Se as relixións axudan nese traballo de dar ao povo unha oportunidade de mellora, ben-vindas son, pero se optan por opoñer-se hai que rexeitá-las, e no caso de que sexan endémicas poder garanter unha nova relixión do povo.

O nacionalismo non é un produto dunha época, é a aplicazón dos conceitos da naturalidade en calquer época. É moi provável que o pensamento tradicional sexa de moita utilidade nalgúns momentos, e por iso que o nacionalismo non é combatente contra a Tradizón.

Non se deve submeter ao povo na utopia, se para desenrolar e facer triunfar ao povo é por via do traballo dos tradicionalistas as relazóns serán positivas, se nun momento dado a utopia pretende-se opor ao avanzo dun povo en loita pola sua supevivéncia non hai que duvidar en destruí-la.

Temos o exemplo actual das pátrias carnais europeias da península ibérica, en clara resisténcia constante contra o globalismo hispanista que queren inducir forzado algúns destes falsos «tradicionalistas» baixo a bandeira portuguesa, catalana e federal hispánica.

«O Nacionalismo é fundamentalmente unha reaczón vital que se opón ás forzas destrutoras da nacionalidade, sexan estas interiores ou exteriores, próprias ou alleias» Vicente Risco

Alfredo Brañas, un dos clásicos do tradicionalismo galego, escreveu: «O conceito de pátria» en 1891, e fala de nazón desde a sua óptica tradicional e católica, pero tamén romántica.

Reclamava as liberdades antigas, ao tempo que arremetia contra a industrializazón, o liberalismo uniformador, reclamando a volta aos grémios. Sen deixar de lembrar-lle aos galegos a caste dos celtas no seu Deus Fratresque Gallaecia, hino que é hoxe secuestrado polos falsos nacionalistas marxistoides.

«El país gallego ha constituido, desde los tiempos más remotos, un círculo social independiente dominado sucesivamente por celtas, suevos, romanos, godos y árabes, pudo conservar a través de los siglos la fisonomía especial a cuya formación contribuyeron celtas y suevos, los únicos pueblos, las dos únicas razas que constituyen la personalidad, el carácter y el tipo esencial de los habitantes de Galicia.»

«Los gallegos actuales de esas comarcas, seméjanse a los celtas en la atlética cabellera: las mozas gallegas son por lo general morenas, de suave color, de formas abultadas, de torneado brazo, turgente seno y frescas mejillas: son forzudas, y lo mismo saben mecer en sus regazos la tierna criatura que manejar la azada con desenfado varonil y destreza inusitada: casi todas ellas tienen los ojos castaños o azulados, y en muchas una larga cabellera oscura cubre sus altos y robustos hombros.»

«La cultura celta y gallega, se parecen tanto entre sí que no es posible negar lógicamente su filiación y parentesco.»

Alfredo Brañas

Vázquez de Mella, é outro da escola tradicionalista e rexionalista galaico-asturiana, que devemos ter en conta na cuestión racial e identitária dos povos:

«Existe en Portugal una parte de la clase media que no responde a la pureza de la raza portuguesa, porque la raza portuguesa, en la mayor parte de su aristocracia y en el pueblo bajo, se conserva pura, pero por una influencia detestable de las colonias sobre la metrópoli, no sucede así en parte de la clase media, que es la que produce esas revoluciones cinematográficas que tienen algo de motines zoológicos».

Juan Vázquez de Mella y Fanjul

Talvez unha forma evidente de ollar a diferenza no «caráter» entre a Tradizón e o Nacionalismo seria facer unha vida comparada entre R. Guenon (o mellor pensador da Tradizón) e por exemplo Rosenberg (un dos mais destacados pensadores do nacionalismo).

R. Guenon morreu de vello, convertido ao Islám no Cairo, levando unha vida de ascetismo isolado do mundo e mais ainda do seu povo, Rosenberg foi asasinado, aforcado polos inimigos do seu povo após ter loitado coas armas na mao como representante do seu povo nos territórios do Leste. Ambos foron grandes intelectuais, ambos eran coñecedores das tradizóns raciais e culturais, ambos teñen libros de grande interese, pero a Tradizón leva ao egotismo, á contemplazón interiorista e isolacionista, e o nacionalismo socialista leva a loitar polo povo real, na realidade diária da supervivéncia.

Lucas Moisés Osorio